Na 1 maand...

Na 1 maand ken ik de weg hier in Frankfurt aardig goed. Ik weet hoe ik met de trein moet, waar ik uit- en over moet stappen (zonder onmiddellijk te verdwalen, alle aansluitingen te missen of als mega-toerist met een kaart rond moet lopen), waar de supermarkten zijn en waar de goede (en dure) winkels te vinden zijn. Ook heb ik me maar aangepast aan de Duitse rijstijl. Iets onvoorzichtiger en onbenulliger als in NL. Maar goed, wachten tot iemand je er tussen laat…. Dan sta je de volgende morgen nog te wachten. Dus schuiven we de auto er maar een beetje asociaal tussen. Aangezien ik hier eerst één weghelft over moet steken vervolgens twee tramsporen en dan op de goede rijbaan ben om naar mijn werk te gaan, is dat echter nog wel een aardige klus.

Ook ken ik al een aantal terrasjes, weet de weg in de stad een beetje, ben al door de Altstadt gelopen, aan de Main geweest… Kortom, de belangrijke punten ken ik. Twee weken terug in het weekend heb ik met twee Nederlandse collega’s een licht- en vuurwerkshow gezien omdat hier der Deutschen Tag der Einheit gevierd werd.

Vorig weekend heb ik het hele weekend geholpen bij het My Little Hilton event in Hilton Mainz City. My Little Hilton bestaat tien jaar en daarvoor wordt een “verjaardagsfeestje” gegeven in Mainz en in Nürnberg. Op de zaterdag stond op het programma: dozen slepen, sjouwen, tafels inpakken, nog meer sjouwen, nog meer dozen slepen, veel lopen en lekker lunchen op kosten van de zaak. Zondagmorgen om 8 uur (om kwart over 7 uit huis, op zondagmorgen!!!) moesten we ons weer in Mainz melden. De eerste twee uur: samen met twee andere collega’s 1000 ballonnen met helium opblazen en tassen sjouwen. Tassen in plaats van dozen - wat een afwisselend werk toch. Om 11 uur begint het feestje en komen de eerste kinderen met hun ouders, broertjes en zusjes, opa’s en oma’s en/of vriendjes en vriendinnetjes. In twee- of drietallen ben je verantwoordelijk voor een activiteit. Dat kan zijn knutselen, koken, servetten vouwen, eentjes vangen in de fontein van het hotel, zaklopen, minigolfen en ik zou helpen bij kleuren. Opdracht; kids vermaken, met ze kletsen en aan het eind van de kleurplaat een cadeautje geven. Is heel erg gezellig en leuk om te doen, je leert collega’s uit hotels kennen en je ziet je eigen collega’s buiten kantoortijden om. Ook hier mochten we door het lunchbuffet (wel met kipnuggets, patatjes en mini hamburgers voor de kinderen, maar van die dure gerechten op een bedje van dit en met een sausje van zo wordt ik niet vrolijk, dus ik heb heerlijk gegeten).

Het hele weekend werken heeft als voordeel dat ik er twee vrije dagen voor terug krijg. Die vrije dagen heb ik dan ook maar onmiddellijk ingezet om een heerlijk lang weekend naar Nederland te kunnen. Woensdagmiddag om kwart over drie heb ik verkondigt dat ik het voor gezien hield voor die dag. Om half 4 was ik onderweg naar huis. Fijn door kunnen rijden, met de files ging het goed, bij Baustellen korte opstoppingen maar verder geen problemen onderweg. Om kwart voor 8 stond ik dan ook in de keuken in Markelo.

In de auto bevonden zich twee koffers met kleren en een paar cadeaus voor het thuisfront, een grote wasmand met wasgoed, een tas met een paar schoenen, een tas met zwemspullen, m’n laptoptas en m’n tas die elke dag mee gaat naar het werk. Met andere woorden, kofferbak vol, mama kan wassen, papa kan aan de auto prutsen, Ilse gaat lekker thuis genieten. Aardige verdeling dacht ik zo.

Volgens een strakke planning heb ik een nieuwe businessbroek en schoenen gescoord, de verjaardag van mijn vriendinnetje gevierd (en uiteraard bijgeklets en lekker geroddeld), ben ik uit eten geweest, heb ik eindelijk een aflevering Expeditie Robinson kunnen kijken (in Duitsland mag je wegens uitzendrechten geen RTL gemist kijken…ik baal behoorlijk), met mijn zwemmaatje bijgekletst, even op de training kunnen kijken, een McFlurry gegeten, heerlijk op de bank gehangen en bijgekletst in Goor, zelf even kunnen trainen, daarna nog even blijven plakken op het zwembad en vervolgens de schone was in de koffers in de auto gepakt om om half 2 op zondagmiddag weer richting Frankfurt te vertrekken. Uiteraard was ik tussendoor nog wel even thuis en heb heerlijk met Diesel kunnen knuffelen en met papa, mama, Cindy, opa, oma en Wim bijgepraat.

Na flink gesjouw (al weer!) met de koffers en tassen van de auto richting appartement – nog altijd 500m lopen want de parkeergarage word pas 1 november geopend – zijn de koffers inmiddels uitgepakt en ligt alles weer op zijn plaats in mijn appartementje.

De maandag zit er weer op, wel weer even wennen om in je eentje te zijn en te werken in plaats van bekenden om je heen te hebben, maar ik vermaak me hier ook prima. Gelukkig kunnen we Whatsappen, Skypen, mailen en bellen.

Dus tot de volgende Whatsapp, mail, telefoontje of reactie op blog.

x. Ilse

P.S. aangezien wandelen hier een dagelijkse en veelvoorkomende activiteit is en nog altijd ongeveer evenveel is als in het begin, zijn al mijn flatjes goed uitgelopen en zitten mijn voeten minder onder de blaren. (Zal nog maar niet denken aan het moment waarop het te koud wordt voor flatjes en de laarzen uit de kast gehaald moeten worden… begint het blaren-verhaal dan opnieuw? )